Sabes o que me gustaría ser? Sabes o que me gustaría ser de verdade se puidese elixir? (...) Moitas veces imaxínome que hai unha chea de nenos xogando nun campo de centeo. Miles de nenos. E están sós, quero dicir que non hai ninguén maior vixiándoos. Só eu. Estou ao bordo dun precipicio e o meu traballo consiste en evitar que os nenos caian a el. En canto empezan a correr sen mirar onde van, eu saio de onde estea e cólloos. Iso é o que me gustaría facer todo o tempo. Vixialos. Eu sería o vixía no centeo. Parecerache unha parvada pero é o único que de verdade gustaríame facer. Sei que é unha loucura.
Título: O vixía no centeo
Autor: J. D.Salinger
Xénero: Narrativa
Editorial: Edicións Xerais
Colección: Fora de Xogo
Sipnose
nerviosa e sensible, Holden, na transición da adolescencia á madurez, enfróntase no decurso dunhas poucas horas cos grandes temas que preocupan a todos os mozos: o seu lugar na sociedade, os valores que se afianzan e se desbotan, a actitude fronte á morte, o amor, a amizade, a iniciación ao sexo: contado todo con humor e unha extraordinaria intensidade narrativa, nun maxistral relato en primeira persoa. Holden Caulfield é desde 1951 –ano da publicación de O vixía no centeo– o sinónimo de adolescente inconformista, o símbolo da autoafirmación do individuo fronte a un medio hostil. Neses tres días nos que, cronoloxicamente, se desenvolve a novela, Holden enfróntase ás súas propias contradicións e ao imperioso desexo de fuxida. Fuxir do mundo que lle agarda ao medrar, como se nese fuxir a única saída fose inmobilizar o tempo.
Pequena biografía
J. D. Salinger naceu o 1 de xaneiro de 1919 en Manhattan, Nova York. De familia acomodada. Fillo de Solomon Salinger, director de J.S. Hoffman &Company, empresa dedicaba á importación de carnes e queixos.
Cursou estudos en Viena, Londres, París e Varsovia. Foi un neno problemático que foi expulsado de diferentes escolas. Ingresou nunha academia militar e despois asistiu brevemente a dúas universidades.
Durante os catro anos que serviu no exército, sempre levou consigo unha máquina de escribir. En 1948 publica Día perfecto para o peixe plátano, que aparece en New Yorker, a revista onde conseguira publicar algúns relatos. Escritor "de talento infinito", tal como foi definido polo escritor Ernest Hemingway tras coñecelo en París durante a II Guerra Mundial, anos antes de que publicase a súa obra magna, O vixía no centeo (1951), que foi best seller o mesmo ano da súa publicación e do que se venderon millóns de exemplares en todo o mundo dándolle fama como escritor de culto, Holden Caulfield, o protagonista, converteuse en prototipo do adolescente rebelde. Novela de culto que foi levada ao extremo por un dos seus fans, Mark David Chapman, o home que asasinou a John Lennon en 1980. Chapman chegou a citar o libro do escritor como o lugar no que encontrar a explicación a aquel acto.
Outras das súas obras son o seu libro de relatos Nove contos (1953), Franny e Zooey (1961), Levantad, carpinteiros, a viga mestra e Seymour: Unha introdución (ambalas dúas en 1963). En 2000 a súa filla, Margaret, publicou unhas memorias tituladas Dream Catcher (O vixía dos sonos), que o retratou como a un home consagrado á súa obra e tiránico cos seus familiares. Salinger foi un personaxe misterioso, esquivo cos medios de comunicación, e do que apenas se coñecen imaxes. Fuxiu dos focos e do ruído mediático. Só concedeu unha entrevista, en 1974 a The New York Times e por vía telefónica, para defender a súa vida privada.
O 18 de outubro de 1945 cásase en Pappenheim con Sylvia Louise Welter, oftalmóloga alemá e tras divorciarse, en 1955 casouse con Claire Douglas, da que se divorciou en 1967.
J. D. Salinger faleceu o 27 de xaneiro de 2010 en New Hampshire, Estados Unidos. A súa última obra publicada é unha carta que Seymour Glass, o seu personaxe recorrente, dirixe aos seus pais dende un campamento de verán.
Holden Cauldfield, coñecendo que vai ser expulsado, tamén, deste último colexio, decide
deixalo antes. Pasa tres días na cidade de Nova York e conta a historia do que fixo e sufriu
nese tempo, desa fuxida cara adiante que o leva a deambular polas rúas da cidade queimando
ata o último recurso, mentres a depresión o vai afectando.
Narrada moi subxectivamente, utilizando unha linguaxe propia da mocidade e facendo
unhas análises da realidade mediatizadas pola peculiar personalidade do protagonista.
Cunha personalidade
nerviosa e sensible, Holden, na transición da adolescencia á madurez, enfróntase no decurso dunhas poucas horas cos grandes temas que preocupan a todos os mozos: o seu lugar na sociedade, os valores que se afianzan e se desbotan, a actitude fronte á morte, o amor, a amizade, a iniciación ao sexo: contado todo con humor e unha extraordinaria intensidade narrativa, nun maxistral relato en primeira persoa. Holden Caulfield é desde 1951 –ano da publicación de O vixía no centeo– o sinónimo de adolescente inconformista, o símbolo da autoafirmación do individuo fronte a un medio hostil. Neses tres días nos que, cronoloxicamente, se desenvolve a novela, Holden enfróntase ás súas propias contradicións e ao imperioso desexo de fuxida. Fuxir do mundo que lle agarda ao medrar, como se nese fuxir a única saída fose inmobilizar o tempo.
Cursou estudos en Viena, Londres, París e Varsovia. Foi un neno problemático que foi expulsado de diferentes escolas. Ingresou nunha academia militar e despois asistiu brevemente a dúas universidades.
Durante os catro anos que serviu no exército, sempre levou consigo unha máquina de escribir. En 1948 publica Día perfecto para o peixe plátano, que aparece en New Yorker, a revista onde conseguira publicar algúns relatos. Escritor "de talento infinito", tal como foi definido polo escritor Ernest Hemingway tras coñecelo en París durante a II Guerra Mundial, anos antes de que publicase a súa obra magna, O vixía no centeo (1951), que foi best seller o mesmo ano da súa publicación e do que se venderon millóns de exemplares en todo o mundo dándolle fama como escritor de culto, Holden Caulfield, o protagonista, converteuse en prototipo do adolescente rebelde. Novela de culto que foi levada ao extremo por un dos seus fans, Mark David Chapman, o home que asasinou a John Lennon en 1980. Chapman chegou a citar o libro do escritor como o lugar no que encontrar a explicación a aquel acto.
Outras das súas obras son o seu libro de relatos Nove contos (1953), Franny e Zooey (1961), Levantad, carpinteiros, a viga mestra e Seymour: Unha introdución (ambalas dúas en 1963). En 2000 a súa filla, Margaret, publicou unhas memorias tituladas Dream Catcher (O vixía dos sonos), que o retratou como a un home consagrado á súa obra e tiránico cos seus familiares. Salinger foi un personaxe misterioso, esquivo cos medios de comunicación, e do que apenas se coñecen imaxes. Fuxiu dos focos e do ruído mediático. Só concedeu unha entrevista, en 1974 a The New York Times e por vía telefónica, para defender a súa vida privada.
O 18 de outubro de 1945 cásase en Pappenheim con Sylvia Louise Welter, oftalmóloga alemá e tras divorciarse, en 1955 casouse con Claire Douglas, da que se divorciou en 1967.
J. D. Salinger faleceu o 27 de xaneiro de 2010 en New Hampshire, Estados Unidos. A súa última obra publicada é unha carta que Seymour Glass, o seu personaxe recorrente, dirixe aos seus pais dende un campamento de verán.
Se queres saber máis sobre o autor vota unha ollada a estes artigos publicados no xornal El País:
ou visita o seguinte blogue onde atoparas algunhas curiosidades sobre o autor:
Tamen os deixo un video con algunhas das frases máis significativas do libro
Ningún comentario:
Publicar un comentario