“O venres espertei xa as seis. Era comprensible, pois foi o día do meu aniversario. Pero non podía levantarme tan temperán e houben de tranquilizar a miña curiosidade ata un cuarto para as sete. Entón xa non soportei máis e corrín ata o comedor, onde o noso pequeno gatiño, Mohrchen, me saudou con efusivo cariño. Despois das sete fun ao dormitorio dos meus pais e, deseguida, con eles ao salón para encontrar e desenvolver os meus regalos. A ti, o meu diario, vinche en primeiro lugar, e sen dúbida fuches o meu mellor regato. Tamén me obsequiaron un ramo de rosas, un cacto e unhas ramas de rosas silvestres. Foron os primeiros saúdos do día, xa que máis tarde habería bastante máis. Papá e mamá entregáronme numerosos regalos e os meus amigos tampouco se quedaron atrás en materia de mimarme…”
Ficha técnica
Autora: Ana Frank
Xénero: Narrativa: autobiografía
Editorial: Debolsillo
Sinopse
No Diario, Ana Frank imaxina
que escribe a Kitty, unha amiga hipotética, para contarlle as peripecias da súa
vida no acocho onde viviu dende o 14 de xuño de 1942 ao 4 de agosto de 1944,
cando a Gestapo descubriu a "dependencia secreta" na que vivían a
familia Frank (composta polos pais, por Ana e pola súa irmá maior Margot), a
familia Van Daan (a nai, o pai e o seu fillo Peter) e o dentista Dussel, coa va
esperanza de escapar á captura dos nazis.
Ana conta a vida
naqueles poucos metros cadrados do refuxio en que a convivencia de oito
persoas, arrancadas da vida normal, formulaba tantos e tan delicados problemas,
e narra o desenvolvemento da existencia cotiá con tal sinxeleza, forza e
verdade, que iso constitúe o primeiro encanto destas páxinas. Afastada dos seus
coetáneos e dos intereses que sorrían á súa exuberante xuventude, pero tamén,
aínda que á forza, da barbarie do momento, a autora-protagonista mira e xulga
as cousas cun candor que subxuga.
Nas páxinas do Diario,
a miúdo alegres e divertidas, asistimos ao desenvolvemento intelectual e físico
dunha rapaza, á variedade dos seus problemas, dos seus estudos e diversións a
pesar da súa reclusión, ás súas relacións e aos seus xuízos sobre os seus
familiares e compañeiros de illamento e sobre os homes en xeral. Os
acontecementos e fases alternas da guerra e da política mundial, tal como
lograban chegar a aquel refuxio illado, adquiren un aspecto novo e diferente,
con perspectivas insospeitadas. E a vida dunha reducida colectividade, obrigada
a compartir a bufarda en condicións tan dramáticas, ilumínase con episodios
singulares, nos que os feitos triviais da vida diaria adquiren unha importancia
particular, e onde unha nena con mirada clara e terriblemente obxectiva se xulga
a si mesma e aos adultos, analizándoo todo con gran liberdade.
Ana Frank fala das súas
aspiracións a corazón aberto, e tamén dos perigos, pero con gran coñecemento e
sen perder a esperanza. Dous personaxes do exterior (o señor Kraler, amigo de Otto
Frank, e Miep, secretaria de Frank e logo de Kraler) son como seres que
pertencen a outro planeta e que, como promotores do ocultamento dos Frank e
favorecedores destes, parecen redimir o resto da humanidade das súas culpas de
complicidade e de medo.
O idilio que se inicia
entre Ana e Peter ten a graza dunha flor espontánea nas súas diversas fases e
manifestacións; a descrición da puberdade ten unha delicada natureza que
dificilmente se encontra noutra parte; o afecto por un gato parece o símbolo
dos vínculos desexados pero imposibles co mundo externo; as relacións cos pais
(e en particular, coa nai) obsérvanse con gran madureza. Non hai nada que a
induza a prorrumpir en invectivas e a xulgar con acritude aquela vida tan
inxusta e contraria á natureza. "A pesar de todo, continúo crendo na
bondade íntima do home", afirma Ana no Diario; estas palabras constitúen a
moral deste libro que, nacido como dunha necesidade persoal, ten a honestidade
xenuína e inmediata dun desafogo espontáneo nunca dirixido á publicación.
As alusións aos
problemas xudeus (que poderían parecer frecuentes nunha persoa que vivía
naquelas condicións especiais pura e simplemente pola "culpa" de
pertencer ao pobo xudeu) son moi raras, aínda que inspiradas nunha extrema
dignidade e firmeza: Ana pertencía a unha daquelas familias asimiladas que non
tiveran unha profunda cultura hebrea e que só moi tarde se decataron de todo
iso. O libro, ademais dos seus valores humanos e documentais, revela na nova
autora calidades literarias nada comúns: o mesmo feito de finxir unha
destinataria para as súas confidencias é xa un índice de madureza artística.
Traducido a todas as
linguas e levado tamén ao teatro e ao cine, o Diario de Ana Frank converteuse
no paradigma testemuñal, máis impresionante mesmo que outros documentos
detallados, da opresión sufrida en moitos países baixo o nazismo e das
condicións en que millóns de persoas se viron obrigadas a vivir coa esperanza
de escapar ao exterminio.
Pequena biografía
Annelies Marie Frank era unha de centos de miles de nenos xudeus
que morreron no Holocausto. Naceu en Frankfurt, Alemaña o el 12 de xuño de
1929. É a segunda filla de Otto Frank e
de Edith Holländer. A súa irmá Margotten ten entón tres anos Filla dunha
familia xermana de orixe xudía, trasladouse cos seus ao Países Baixos coa
chegada de Hitler ao poder en 1933.
Os alemáns ocuparon Ámsterdam en maio de 1940. En xullo de 1942, cando
Alemaña empezou a deportación dos xudeus de Holanda aos campos de exterminio de
Auschwitz-Birkenau e Sobibor na Polonia ocupada, Ana e a súa familia se
esconderon con catro persoas máis, todos xudeus. Durante dous anos, viviron nun
faiado secreto detrás da oficina dun negocio na rúa Prinsengracht Nº. 263. Amigos da familia facían contrabando de comida e roupa para eles, con gran risco para as súas propias vidas. O 4 de agosto de 1944, a Gestapo (policía secreta estatal dos nazis), que recibira a información dos veciños holandeses, descubriu o escondedoiro dos Frank.
Os Frank foron arrestados pola Gestapo e enviados ao campo provisional de
Westerbork. De alí, en setembro de 1944, os nazis deportaron os Frank e os
outros catro arrestados, a Auschwitz-Birkenau. En decembro de 1944, Ana e a súa
irmá Margot foron transferidas ao campo de concentración de Bergen-Belsencerca
de Celle, no norte de Alemaña. Morreron de tifo en marzo de 1945, un mes antes
da liberación do campo.
A nai de Ana foi asasinada en Auschwitz. Só o pai de Ana, Otto, sobreviviu a guerra. As forzas soviéticas liberaron a Otto en Auschwitz en xaneiro de 1945.
Mentres estivo escondida, Ana mantivo un diario no cal anotaba os seus
medos, esperanzas, e experiencias. Encontrado no faiado secreto despois que a
familia foi arrestada, o diario foi gardado para Ana por unha das persoas que
axudou a esconder aos Frank. Foi publicado despois da guerra en varios idiomas.
Ana Frank converteuse nun símbolo da promesa perdida cos nenos que morreron no
Holocausto.
A publicacion do Diario
O Diario de Ana Frank é o
diario persoal e autobiográfico de Annelies Marie Frank, unha nena xudía que
viviu durante o Holocausto e a Segunda Guerra Mundial.
O diario foi un dos regalos que lle fixeron polo seu décimo terceiro aniversario o 12 de xuño de 1942. Segundo Ana Frank, foi o mellor regalo que lle fixeron e demostrouno estreándoo o mesmo día escribiendo:"Espero poder confiarcho todo, dun modo como non puiden facelo ata agora con ninguén, e espero que sexas un grande apoio para min".
As entradas no diario van
dende o 12 de xuño de 1942 ata o 1 de agosto de 1944. Tres días máis tarde, os
oito habitantes da chamada casa de atrás foron delatados e detidos pola Gestapo.
Non tiveron tempo de levarse case nada, nin sequera Ana Frank o seu Diario.
Afortunadamente, unha hora
máis tarde de que isto sucedese, Miep Gies e Bep Voskuijl decidiron ir a
recoller todo o que quedara no refuxio. Entre as cousas que gardaron estaba o
Diario de Ana Frank que se encontraba esparexido polo chan.
Cando Otto Frank, pai de Ana
Frank, volveu do campo de concentración de Auschwitzy unha vez que souberon que
Ana e Margot non volverían, Miep Gies custodio do Diario de Ana Frank devolveu
todo o que estivera a custodiar.
Otto Frank compartiu o
diario cos seus familiares e amigos. Transcribiuno a máquina e traduciuno ao
alemán. Pero os seus máis achegados opinaban que era un documento moi importante
e que non debería gardalo para el. Despois de moitas dúbidas, o señor Frank decidiu
publicar o diario da súa filla en 1947 co título "Het Achterhuis" (a casa de atrás) en Holanda coa
editorial Contact. Aínda que non se publicou todo o que Ana Frak escribiu, pois
o seu pai considerou que había fragmentos que non eran de interese público.
Dende que se publicou, o
Diario de Ana Frank converteuse nun dos testemuños sobre o Holocausto máis
famosos. Foi un best-seller durante moitas semanas en todo o mundo, en especial
en Israel, Estados Unidos e Reino Unido e chegou a vender máis de 350 millóns
de exemplares.
Non obstante, este éxito non
sentou ben a grupos que seguen apoiando o nacionalsocialismo e negan o
Holocausto. Algúns defenden a idea de que o Diario de Ana Frank é falso
dicindo: "O Departamento Criminal
Federal afirmou que parte do manuscrito fora escrito con bolígrafo, invento
introducido en 1951... Períto a calígrafa Minna Becker ditaminou que todos os
textos do Diario proviñan dunha soa caligrafía e que polo tanto, quen fixo o
manuscrito engadiu anotacións con bolígrafo, o que significa que Ana Frank non
puido ser a autora do diario... Ademais, David Irving, di que contrastou dous
documentos, un coa caligrafía auténtica de Ana Frank, correspondente ás cartas
enviadas por ela nesa época, e outro coas anotacións do diario. Chegou á
conclusión de que ambas as dúas caligrafías non eran da mesma persoa".
Pola súa banda, a Fundación Ana
Frank nega a veracidade destes argumentos e mesmo tomaron medidas xudiciais
obtendo sempre sentenzas favorables.
Pero esta non foi a única
polémica, outra foi o descubrimento de cinco páxinas inéditas en 1998. Estas
contiñan descricións comprometidas da vida conxugal dos pais de Ana Frank.
Ademais, nesta parte, a moza mostrábase máis tolerante coa súa nai, acusando a Otto
Frank de non a amar o suficiente e de estar obsesionado cun amor
prematrimonial.
Estas páxinas inéditas foron
custodiadas durante case vinte anos por Cor Suyk, un home que traballou na Casa
de Ana Frank enÁmsterdam. Segundo a súa versión, di que prometeu a Otto Frank gardar
estas follas ata despois da súa morte e a da súa segunda esposa. Finalmente,
decidiu vendelas ao Estado holandés.
O Instituto Holandés Estatal
de Documentación de Guerra (NIOD) ao que Otto Frank legou todos os escritos,
autenticou as devanditas páxinas e no ano 2001, na quinta edición do Diario de Ana
Frank, se incorporaron por primeira as cinco follas inéditas.
Se queres saber máis sobre Ana Frank podes visitar a súa páxina web:
Se queres saber máis sobre Ana Frank podes visitar a súa páxina web:
Ningún comentario:
Publicar un comentario